Spoken

(A story in Dutch...)

Ben wordt wakker. Alweer. Het is donker en hij is nog ontzettend moe. Hij draait zich maar eens om. Het liefst valt hij nu gelijk weer in slaap. Maar dan dringt het tot hem door dat dat niet gaat lukken. Rustig blijven! Niet weer in paniek raken... Te laat. De stress is niet te stoppen en giert al gauw door z'n hele lijf.

De laatste nachten was het steeds opnieuw raak. Er moet een oplossing zijn! Verzin toch iets! Dan kun je daarna weer rustig gaan slapen. Maar hij ziet geen uitweg. Waarom kan hij het weer niet zelf? Ach, hij kan het heus wel, maar niet nu, niet in deze situatie. Natuurlijk had hij het ook nooit zover moeten laten komen! Nu moet hij zich gewoon neerleggen... maar dat lukt juist niet. Hij heeft dat al zo vaak geprobeerd. Het is allemaal zo vermoeiend!

Hij denkt terug aan z'n uitbarsting van vanmiddag. Hij was het zat om genegeerd te worden, steeds het idee te hebben dat niemand echt luistert naar wat je te zeggen hebt. Z'n leidinggevende toonde wel begrip, maar vond ook dat ie moeilijk deed. Hij kan zich voorstellen dat ze hem er straks gewoon uitgooien. Misschien is dat ook wel het beste... Van hem hoeft het allemaal niet meer zo nodig. In het begin was alles nog nieuw en leuk, maar nu...? Kon hij het ze maar duidelijk maken! Weinig kans. De communicatie loopt al zo stroef. Misschien gaat dat over een tijdje beter... Het is in elk geval niet zo dat hij daar niet z'n best voor doet.

Op dit moment heeft hij daar niets aan. Hij kijkt naar de schimmen van de meubels in de kamer. Zo kan hij niet slapen. Zijn wereld staat op z'n kop! Als z'n ouders het eens wisten... Ze zouden zijn frustratie wel begrijpen, maar zij hebben juist steeds gezegd dat hij het zelf moet kunnen. Ja, tuurlijk! Maar zij slepen niet de ballast met zich mee waarmee ze hem hebben opgezadeld.

Hij weet dat hij hulp zal moeten inschakelen. Maar tot nu toe won de schaamte het steeds van dat besef. Er beginnen tranen te stromen. En dan schreeuwt hij het uit in de stilte van de nacht. Z'n adem stokt en hij hoort weer alleen die stilte. Er zal toch vast iemand zijn die hem hoort?! Hij zal blijven schreeuwen... Nee, het lucht niet op. Helemaal niet. Het helpt hem geen steek verder. Maar wat moet hij anders? Blijven ademhalen, want dat zou je nog vergeten. Maar dan stoot hij z'n vers gevulde longen weer leeg in de volgende oerkreet.

De deur van z'n kamer gaat open.
"Hallo meneer, wat is er aan de hand?"
Een mannenstem. Hij kent die stem wel.

"O, ben je op je buik gedraaid?! Maar jochie, waarom draai je je niet gewoon lekker weer op je rug? Ja, ik snap wel dat je dat moeilijk vindt met je slaapzak aan. Nou stil maar, kom maar even mee naar mama... misschien mag je wel even aan de borst! En je had al zo weinig geslapen vandaag, want in het kinderdagverblijf wilde je niet. Ja, ja, rustig maar... Kijk eens wie daar is!"

Ben schokt nog wat na, maar hij weet dat het nu allemaal goed komt.